"ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΧΡΟΝΟΥ"
ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ ΦΩΤΙΑΣ, ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΤΑΙ ΣΤΗ ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ.
ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΤΟ ΣΟΥΡΣΙΜΟ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΔΕΡΜΑ,
ΚΑΘΩΣ ΚΥΛΑ ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΑ ΣΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ ΣΑΝ ΗΧΩ.
ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΛΑΔΑ ΟΥΡΑΝΩΝ.
Ο ΗΛΙΟΣ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕ ΣΤΟ ΧΩΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ.
ΡΟΥΦΗΞΕ ΤΟΝ ΗΧΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑ ΑΣΤΡΑΠΕΣ,
Σ'ΕΝΑ ΦΕΡΕΤΡΟ ΑΠΟ ΠΗΛΙΝΟΥΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΩΝ.
ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΤΡΥΠΟΥΝ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΣΕ ΔΥΟ ΜΑΤΙΑ ΔΕΜΕΝΑ ΣΦΙΧΤΑ.
ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΚΥΛΑ ΒΑΘΙΑ, ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΤΕΡΜΟΝΟΥΣ ΒΟΡΙΑΔΕΣ,
ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΣΕ ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΧΡΟΝΟΥ.
ΕΓΙΝΕΣ ΕΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΜΙΑΣ ΓΗΣ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΗΣ ΑΠΟ ΗΛΙΟ.
Ο ΘΕΟΣ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΑΙΩΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΑΣΕΙ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ,
ΚΙ ΕΣΥ Μ'ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΕΛΙΩΣΕΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
Η ΣΦΑΙΡΑ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΗΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,
ΠΛΗΓΗ ΑΣΗΜΑΝΤΗ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΟΣ ΒΑΡΥΠΟΙΝΙΤΗ.
ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΦΩΤΟΣ.
ΖΩ, ΠΕΡΠΑΤΩ ΑΝΑΠΝΕΩ ΚΑΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΕΠΛΟ ΚΕΝΤΗΜΕΝΗ ΑΒΥΣΣΟΣ.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΕ ΛΑΧΑΝΙΑΖΟΝΤΑΣ ΑΝΕΜΟΥΣ ΩΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ ΤΟΥ ΑΔΗ.
ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΛΙΩΜΕΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ.
ΑΥΤΑ, ΣΤΑΖΟΥΝ ΚΑΠΟΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΕ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΟΥΡΑΝΩΝ.
ΣΕ ΠΟΤΑΜΙΑ ΑΠΟ ΟΥΡΑΝΙΑ ΤΟΞΑ.
ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΜΙΑΣ ΠΙΚΡΗΣ ΜΑΤΙΑΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΟΛΟ ΑΓΩΝΙΑ.
ΜΑΚΡΥΑ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΧΡΟΝΟΥ, ΗΡΘΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ 'ΠΡΟΧΩΡΑ'.
ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΣΥΝΑΝΤΙΩΝΤΑΙ ΔΥΟ ΦΕΓΓΑΡΙΑ, ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΟΡΕΙΑ,
ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΩΝ.
ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΑΓΝΗ ΛΑΒΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΠΟΥ ΣΚΟΡΠΙΣΕ ΑΣΤΕΡΙΑ.
ΑΓΓΙΞΑΝ ΤΗ ΓΗ, ΓΙΝΗΚΑΝ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ.
ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΑΝ ΞΕΡΩ ΟΤΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΕΧΕΙ ΑΓΑΠΗΣΕΙ.
ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΟ ΕΝΟΣ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ,
ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΖΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΙΖΟΥΝ.
ΠΕΡΠΑΤΩ ΣΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΜΙΑΣ ΝΕΚΡΗΣ,
ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΚΚΟΥΣ ΜΙΑΣ ΣΠΑΣΜΕΝΗΣ ΚΛΕΨΥΔΡΑΣ.
ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΘΑ ΧΑΘΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΣΤΡΑΠΗ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΣΑΝ ΧΘΕΣ,
ΤΑ ΓΕΛΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΜΟΡΦΩΝ.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΛΛΟΙ ΖΟΥΝ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΣΚΙΩΝ,
ΝΙΩΘΟΝΤΑΣ ΚΑΥΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΞΕΝΩΝ ΨΥΧΩΝ, ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ,
ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΚΡΟΤΟΙ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΣΟΥ.
Ο ΑΕΡΑΣ ΜΕ ΧΤΥΠΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΣΩΣΤΗ ΓΥΑΛΙΝΗ ΒΡΟΧΗ.
ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΑΝΕΜΙΖΟΥΝ ΠΛΕΚΟΝΤΑΣ ΗΛΙΑΧΤΙΔΕΣ ΝΥΧΤΑΣ.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΦΤΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΑΡΟΝ.
ΕΓΩ, ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΜΑΡΤΥΡΑΣ, ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΝΟΣ ΧΕΡΙΟΥ ΠΟΥ ΕΠΡΑΞΕ ΦΟΝΟ...
Ε.Σ.
