ΑΛΛΟ ΕΡΩΤΑΣ... ΑΛΛΟ ΑΝΑΓΚΗ.

ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΠΟΤΕ ΑΛΗΘΙΝΑ; ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ...

ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΝΑΙ... ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ... 

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΡΩΤΑΣ...ΜΠΟΡΕΙ KAI ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ ΠΑΘΟΣ... 

ΗΜΟΥΝ 18 ΧΡΟΝΩΝ... ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ... Η' ΜΗΠΩΣ ΤΗΝ  ΗΞΕΡΑ;

ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ. ΠΩΣ: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ: 

ΑΛΛΟ Η ΑΓΑΠΗ, ΑΛΛΟ Ο ΕΡΩΤΑΣ, ΑΛΛΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΑΝΑΓΚΗ... 

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΕΝΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΣ...

ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΠΩΣ ANHKOYME... 

ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΠΩΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΝΕ, ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΔΕΚΤΟΙ, ΠΩΣ ΜΑΣ ΣΕΒΟΝΤΑΙ, ΠΩΣ ΑΞΙΖΟΥΜΕ... 

'ΑΝΗΚΟΥΜΕ' ΟΜΩΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ; 

Ε.Σ.

ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΠΟΤΕ ΑΛΗΘΙΝΑ; ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΝΑΙ...
ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ... Η' ΜΗΠΩΣ ΤΗΝ ΗΞΕΡΑ;

"Είναι κάποια πράγματα που θέλω να πω...

Σ'εσένα και σε μένα... πέρα από την κόκκινη γραμμή που όλοι θα αρνηθούμε κάποτε...

Μαζί σου έμαθα πως βιοπάλη σημαίνει να ξεπερνάς το χάος, να γίνεσαι ήρωας σ'έναν στενό παράδεισο... Γιατί οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά κι οι φίλοι φεύγουν φέρνοντας κακά μαντάτα...

Στην πραγματικότητα, είμαστε 'μεις που καθόμαστε σε λάθος πέτρα... Με τον πρώτο ουρανό θα σκουρύνει; με την πρώτη βροχή θα γίνει χώμα... κι εμείς κολόνα στις ρίζες των ανθρώπων... 

Η αποδοχή έρχεται τελευταία; αν τελικά υπάρχει αποδοχή...

Πού πάω; Πού πας; Χάνουμε τον καιρό μας αποφασίζοντας αν η απάντηση θ'αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο στο αιώνιο υπαρξιακό μας χάος.

Χάνουμε χρόνο προσπαθώντας ν'αλλάξουμε την δεδομένη ροπή του διχασμού μας για λίγο ουρανό όταν ορκιζόμαστε "Να μην ορκιστούμε ποτέ!"...

Η ζωή περνά και η προσήνεια και η προσήλωση στα μεγάλα έργα θα χαθεί γιατί η ψυχή ακόμα και όταν έρθει το τέλος μένει ανέπαφη. Ότι τέλος κι αν είναι αυτό... Υπάρχει τέλος;

Μου έμαθες πως δεν υπάρχει, γιατί το σώμα είναι γιομάτο μνήμη όταν δέχεσαι τα σύνορα κι εγώ επιμένω πως: 'Η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη'...

Στην αρχή λοιπόν της αιώνιας ζωής, θέλω να με κρατάς σφιχτά όταν θα φωνάζουμε: 'Μικρός, στενός είν' ο Παράδεισος, δεν μας χωράει!'... και είμαι σίγουρη, ό,τι και να γίνει θα φτιάξουμε τον δικό μας παράδεισο...

Έναν παράδεισο που δεν θα χωράει στα δεδομένα της εποχής, παρά μόνο... στα δικά μας..."

Ε.

(ΛΟΝΔΙΝΟ 2002 - Ε.Σ. προς Μ. όταν 'τελείωσε' αυτό που είχαμε...)